پسته ی دهان بسته تا وقتی از درون به رشد و بلوغ کافی نرسد سر باز نمی کند. اگر بخواهند با زور و حرارت و سایر روش ها دهانش را باز کنند، مغز کوچکش نمایان می شود و مزه ی بدش آزار دهنده خواهد بود. اما اگر زمان بگذرد و شرایط مساعد و طبیعی برای رشد او فراهم گردد، خود به خود دهان باز می کند و مغز درشتش مثل نگین خودنمایی می کند و طعم خوشایندش، کام و دهان را مطبوع می کند.
رفتار، گفتار، آثار و افکار ما، همگی مغز وجودی ما هستند که برای تبلور یافتن برند شخصی مان بایستی به اندازه ی کافی رشد کنند و به بلوغ برسند. اگر بخواهیم خود را جلوتر از آنچه که هستیم نشان دهیم، درست مثل همان پسته ی سربسته ای خواهیم بود که تقلا می کند دهان باز کند اما این دهان باز کردن جز رسوایی نتیجه ای نخواهد داشت.
دو راه داریم:
یا فقط بگذاریم زمان بگذرد و آرام آرام قدم برداریم
یا با گذر زمان، سرعت گام های حساب شده خود را نیز افزایش دهیم.
فنون و روش های برندسازی شخصی می توانند در زمان کمتر و با سرعت بیشتر ما را به سرمنزل مقصود برسانند. البته اگر مقصد و مقصودمان مشخص باشد.
